EUROPA

Απο την Λέσβο στη Mediterranea. Η ιστορία του Ιάσονα Αποστολόπουλου

Γεννημένος στην Αθήνα, ο 35χρονος Ιάσονας Αποστολόπουλος απο το 2015 ασχολείται με τις διασώσεις στη θάλασσα και τα κινήματα αλληλεγγύης στους μετανάστες, οπότε και βρέθηκε για πρώτη φορά σε μια παραλία της Λέσβου. Η εμπειρία του στην Ελλάδα, στην κεντρική Μεσόγειο και στη συνέχεια με το διασωστικό πλοίο Mare Jonio, συμπίπτει χρονικά με τις διαφορετικές περιόδους του πολέμου που εξαπέλυσε η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι διάφορες κυβερνήσεις εναντίον της αλληλεγγύης και οποιουδήποτε αντιστέκεται στις αντιμεταναστευτικές αυτές πολιτικές που έχουν γεμίσει τη θάλασσα με νεκρούς. Ακολουθούν όλα όσα ο ίδιος μας είπε, λίγο πριν αναχωρήσει σε νέα αποστολή με τη Mediterranea.

Λέσβος

«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις διασώσεις στο νησί της Λέσβου, το καλοκαίρι του 2015. Πριν απο αυτό εργαζόμουν κατά καιρούς ως ναυαγοσώστης. Εκείνη την περίοδο, στα ελληνικά νησιά που βρίσκονται κοντά στην Τουρκία, έφταναν καθημερινά χιλιάδες μετανάστες. Δεν υπήρχε κανένας για να τους βοηθήσει. Ούτε ΜΚΟ, ούτε ο ΟΗΕ, ούτε η Φρόντεξ. Τίποτα και κανένας. Έτσι λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι απο το ελληνικό κίνημα, κυρίως απο την περιοχή των Εξαρχείων, αποφάσισαν να δράσουνε και να βρεθούνε στην πρώτη γραμμή, προκειμένου να βοηθήσουνε τους μετανάστες. Πολλοί απο αυτούς είχαν βοηθήσει ήδη τους πρόσφυγες που βρίσκονταν στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα, το οποίο ήταν τότε σαν σημείο αναφοράς πριν απο τη μετάβαση τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες».

«Όταν φτάσαμε στην παραλία της Σκάλας Συκαμνιάς, δημιουργήσαμε μια αυτοδιαχειριζόμενη κατασκήνωση και μια αλληλέγγυα κουζίνα. Το Platanos Refugee Solidarity. Στηρίζαμε οικονομικά οι ίδιοι το εγχείρημα αυτό ή στηριζόμασταν σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Στην θάλασσα έβλεπες παντού μαύρες κουκίδες, απο τις πολλές μικρές βάρκες και τα φουσκωτά που έφταναν στις ακτές, μεταφέροντας δεκάδες ανθρώπους. Μόνο στην παραλία στην οποία βρισκόμασταν εμείς, έφταναν 3.000 άτομα κάθε μέρα. Εμφανιζόντουσαν απο κάθε μεριά: απο τις παραλίες, τα βράχια και τους κολπίσκους. Το νησί ήταν γεμάτο απο κόσμο».

« Εμείς βρεθήκαμε εκεί απο τις αρχές του Οκτώρη του 2015. Μέσα σε λιγότερο απο ένα μήνα, συνέβη κάτι που άλλαξε τα πάντα. Ήταν 28 Οκτώβρη και μπροστά στα μάτια μας έγινε ένα μεγάλο ναυάγιο, στην περιοχή του Μολύβου. Μέσα στη θάλασσα υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι. Η Φρόντεξ δεν έκανε τίποτα. Η Proactiva διέθετε μόνο jet skis. Οι μόνοι που βγήκανε στη θάλασσα με τις βάρκες τους και προσπαθούσαν να σώσουν τους ανθρώπους, ήταν οι ψαράδες απο τη Σκάλα Συκαμνιάς. Εμεις βρισκόμασταν στην παραλία, παρακολουθώντας ανήμποροι να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να πνίγονται. Εκείνη την ημέρα πνίγηκαν 50 άνθρωποι. Τους βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας, ανάμεσα στα κύματα και την ακτή. Είχαμε τρελλαθεί όλοι απο την θλίψη και την οργή. Το ίδιο βράδυ κάναμε συνέλευση. Τότε ενημέρωσα και τους υπόλοιπους οτι έχω ένα μικρό φουσκωτό στην Αθήνα, οτι ξέρω να το οδηγώ και οτι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα διάσωσης. Συμφώνησαν όλοι και έτσι συγκεντρώσαμε τα χρήματα μεταξύ μας, προκειμένου να μεταβώ στην Αθήνα για να φέρω το φουσκωτό στην Λέσβο».

« Μείναμε στην Λέσβο για περίπου 7 μήνες. Απο τον Οκτώβριο του 2015 μέχρι τον Ιούνιο του 2016. Στις 18 Μαρτίου του 2016, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Τουρκία του Ερντογάν υπέγραψαν τη συμφωνία για το κλείσιμο των συνόρων. Έφτασε και το ΝΑΤΟ με τα πολεμικά πλοία του. Η τουρκική αστυνομία άρχισε να συλλαμβάνει όλους όσοι προσπαθούσαν να φύγουν απο την Τουρκία. Παράλληλα ξεκίνησε και η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης και των διασώσεων στην Λέσβο. Το φουσκωτό μας όμως, έφερε σημαία Ελλάδας και δεν μπορούσανε να μας σταματήσουνε. Οι εφημερίδες τότε το αποκαλούσαν «Η βάρκα των αναρχικών». Οι ασφαλίτες προσπαθούσαν να μας τρομοκρατήσουν. Μας σταματούσαν συνεχώς, μας φώναζαν, μας ζητούσαν τα χαρτιά μας, μας απειλούσαν για να βγούμε στη στεριά και να σταματήσουμε τις περιπολίες μας. Εμείς όμως δεν φοβόμασταν. Στο τέλος δεν μας έκαναν τίποτα. Γνώριζαν εξάλλου οτι είχαμε σχέσεις με διάφορες συλλογικότητες απο το ελληνικό κίνημα και οτι θα υπήρχαν αντιδράσεις».

« Η Λέσβος εντωμεταξύ, είχε μετατραπεί σε μια μεγάλη φυλακή. Οι πρόσφυγες ήταν κλεισμένοι στο hotspot της Μόριας. Μια τεράστια και απάνθρωπη φυλακή. Οι αφίξεις είχαν μειωθεί και το ζήτημα απο ανθρωπιστικό, είχε μετατραπεί σε πολιτικό. Αρχίσαμε να οργανώνουμε πορείες μαζί με τους μετανάστες. Όλα όμως είχαν κλείσει. Δεν υπήρχε καμιά προοπτική και παράλληλα τελείωναν τα χρήματα που είχαμε συγκεντρώσει απο δωρεές. Έτσι τον Ιούνιο του 2016, μαζέψαμε τα πράγματα μας, την κουζίνα και τις σκηνές και φύγαμε».

Κεντρική Μεσόγειος

«Στην Λέσβο γνώρισα διάφορους διασώστες. Μου είπαν οτι τα διασωστικά πλοία τα οποία επιχειρούσαν στα διεθνή ύδατα στην κεντρική Μεσόγειο έψαχναν για πληρώματα. Έκανα αίτηση στην Sos Mediterranée, με διάλεξαν και έτσι έφυγα σε αποστολή με το Acquarius. Ήταν Οκτώβριος του 2016. Τα πράγματα ήταν διαφορετικά σε σχέση με την αυτο-οργανωμένη εμπειρία του Πλατάνου. Εδω με πλήρωναν. Ήμουν εργαζόμενος. Ήμουν σε ΜΚΟ. Μάθαινα καθημερινά πολλά πράγματα. Και έτσι πέρασα σε επαγγελματικό επίπεδο».

«Η θάλασσα ήταν γεμάτη ανθρώπους. Μέσα σε λίγους μήνες, είχαμε διασώσει χιλιάδες ανθρώπους. Μια φορά, κατά τη διάρκεια μιας μόνο αποστολής, περισυλλέξαμε απο τη θάλασσα 1.004 ανθρώπους. Δέκα ναυάγια μέσα σε μια μέρα, δέκα διασώσεις στη σειρά. Κατά το τέλος της Μ. Εβδομάδας, το Πάσχα του 2017, σε μόλις 2 μέρες διασώθηκαν 20.000 άνθρωποι απο όλα τα διασωστικά πλοία που επιχειρούσαν στην θάλασσα, απο ΜΚΟ, την ιταλική ακτοφυλακή και τα πολεμικά πλοία. Επρόκειτο πραγματικά για έξοδο. Η έξοδος απο την Λιβύη».

«Την περίοδο εκείνη, τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης συντόνιζε το Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης της Ρώμης. Είχαμε άριστη συνεργασία με την ιταλική ακτοφυλακή. Επιχειρούσαμε μαζί. Τα πράγματα δεν ήταν όπως τώρα. Τα πάντα λειτουργούσαν σαφώς καλύτερα. Υπήρχαν πολλά διασωστικά πλοία, τα οποία συμμετείχαν ενεργά στις διασώσεις. Παρόλα αυτά υπήρχαν και πολλοί νεκροί. Περισυλλέγαμε συνεχώς άψυχα και παραμορφωμένα απο το νερό σώματα. Στη συνέχεια ήρθε η Διακήρυξη της Μάλτας, στη Σύνοδο Κορυφής που έλαβε χώρα στη Μάλτα στις 3 Φεβρουαρίου του 2017».

« Οι χώρες της ΕΕ συμφώνησαν να αναγνωρίσουν τις παραστρατιωτικές ομάδες της Λιβύης και να τους παρέχουν χρήματα, σκάφη και εκπαίδευση, προκειμένου να σταματήσουν τις αναχωρήσεις των μεταναστών. Οι Λίβυοι εκπαιδεύτηκαν στην Ιταλία, αλλά και στην Ελλάδα. Στην Κρήτη. Έτσι λοιπόν, με όπλα και χρήματα της Ευρώπης, οι Λίβυοι ξεκίνησαν να δημιουργούν το χάος. Το ένα περιστατικό διαδεχόταν το άλλο. Έβαλαν με καλάσνικωφ κατά του διασωστικού Bourbon Argos των ΓχΣ. Πυροβολούσαν πάνω στη γέφυρα. Μια σφαίρα πέρασε ξυστά απο το αυτί ενός φίλου μου. Έκαναν έφοδο στο Lifeline με παρατεταμένα τα όπλα και χωρίς άδεια. Λίγο αργότερα, εμβόλισαν το διασωστικό Sea–Watch. Αυτό που συνέβη σε εμας όμως, στο Aquarius, ήταν ακόμα χειρότερο».

«Ήταν Μάιος του 2017. Είχαμε μόλις εντοπίσει 2 βάρκες σε κίνδυνο και τους είχαμε πετάξει σωσίβια, τη στιγμή που είδαμε να μας προσεγγίζει η ακτοφυλακή της Λιβύης. Μας προσέγγισαν και άρχισαν να πυροβολούν. Πέσαμε όλοι στο πάτωμα, ξαπλώσαμε στη γέφυρα με το κεφάλι κάτω. Όπως ακριβώς συμβαίνει στις ταινίες. Αυτό που σκεφτόμουνα ήταν οτι θα πεθάνουμε όλοι. Οι Λίβυοι επιβιβάστηκαν στις δυο βάρκες μαζί με τα όπλα τους. Άρχισαν να χτυπούν τους ανθρώπους και να ουρλιάζουν για να πάνε στο σκάφος τους. Μετά την ολοκλήρωση της μετεπιβίβασης, έφυγαν προς την Λιβύη. Μόλις οι πρόσφυγες κατάλαβαν οτι θα τους επέστρεφαν στην Λιβύη, άρχισαν να πέφτουν μέσα στη θάλασσα. Ήταν απίστευτο. Το σκάφος του λιβυκού λιμενικού συνέχιζε κανονικά την πορεία του και άνθρωποι με πορτοκαλί σωσίβια έπεφταν στην θάλασσα, ο ένας πίσω απο τον άλλον. Ήταν περίπου εκατό άτομα, τα οποία κολυμπούσαν προς το Aquarius. Εμεις τρέξαμε αμέσως να τους περισυλλέξουμε.

Επικρατούσε ένα χάος. Οι Λίβυοι πυροβολούσαν στον αέρα ή χτυπούσαν με τα γκλομπς τον κόσμο που κολυμπούσε. Σε όσους βρίσκονταν ακόμα πάνω στο σκάφος τους, τραβούσαν τα σωσίβια. Είναι άθλιοι. Πρόκειται για δολοφόνους. Περισυλλέξαμε όσο κόσμο μπορούσαμε μέσα απο τη θάλασσα. Κάποιοι όμως πνίγηκαν και κάποιοι επέστρεψαν στην Λιβύη».

(for english below)Ακόμα δυό μέρες απόλυτου χάους την Τρίτη και Τετάρτη (23-24 Μαϊου) στα ανοιχτά της Λιβύης. 3.500 διασωθέντες, πυροβολισμοί, επίθεση του λιβυακού λιμενικού, εκατοντάδες ναυαγοί στη θάλασσα και επιβεβαιωμένοι 34 νεκροί.Εν μέσω διάσωσης κι ενώ βρισκόμασταν σε ΔΙΕΘΝΗ ΥΔΑΤΑ , το λιβυακό λιμενικό που χρηματοδοτείται κι εκπαιδεύεται από την Ε.Ε. επιτέθηκε στους ανθρώπους που διασώζαμε και με πυροβολισμούς, ξύλο και έφοδο στις βάρκες προσπάθησε να τις γυρίσει πίσω στην Λιβύη. Όλα ξεκίνησαν όταν το πρωί της Τρίτης 23 Μαϊου, εντοπίσαμε φουσκωτή βάρκα με 120 μετανάστες να ρυμουλκεί μια άλλη βάρκα με μετανάστες χωρίς μηχανή, σημάδι ότι η δεύτερη βάρκα είχε ήδη δεχτεί επίθεση νωρίτερα στα λιβυακά νερά και της είχαν κλέψει τη μηχανή.Σύντομα φάνηκαν πολλές βάρκες με πρόσφυγες να έρχονται από παντού. Στην περιοχή είμασταν μόνο 3 καράβια με μικρή σχετικά χωρητικότητα ενώ τα πλοία των αρχών απουσίαζαν όπως κάνουν σταθερά εδώ κι ένα μήνα. Ξεκινήσαμε τις διασώσεις αλλά ήταν φανερό ότι χρειαζόμασταν άμεση βοήθεια. Υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας. Μετά από εκκλήσεις το ιταλικό λιμενικό απάντησε ότι θα έρθει στις 8 το βράδυ αλλά δεν φάνηκε ποτέ. Αντί αυτού εμφανίστηκαν δύο σκάφη του λιβυακού λιμενικού, ένα μικρό ταχύπλοο και ένα μεγάλο σκάφος περιπολίας με 4 ενσωματωμένα πολυβόλα. Δημιουργώντας μια τρομακτική κατάσταση, το μεγάλο σκάφος έκανε κύκλους γύρω μας, προκαλώντας κύματα και τεράστιο κίνδυνο ανατροπής των υπερφορτωμένων βαρκών. Ευτυχώς είχαμε προλάβει να μοιράσουμε σωσίβια στους περισσότερους μετανάστες κάτι που τους έσωσε τη ζωή λίγο αργότερα.Στη συνέχεια, οι Λίβυοι άρχισαν να χρησιμοποιούν τα σταθερά πολυβόλα και να ρίχνουν προς άγνωστη κατεύθυνση. Επικράτησε απόλυτος πανικός. Όσοι ήταν πάνω στο πλοίο μας έτρεξαν να καλυφθούν, εμείς όμως στα φουσκωτά δεν είχαμε αυτή τη δυνατότητα.Δύο από αυτούς έκαναν ρεσάλτο στις βάρκες και άρχισαν να χτυπούν, να βρίζουν τους πρόσφυγες και να πυροβολούν με τα καλάσνικοφ στον αέρα. Ο κόσμος άρχισε να πέφτει μαζικά στη θάλασσα για να γλιτώσει. Εμείς ακολουθούσαμε τους ναυαγούς και τους μαζεύαμε ενώ τουλάχιστον 70 άτομα μέσα στη θάλασσα γύρω μας κραύγαζαν για βοήθεια καθώς τα κύματα τους παρέσερναν μακρυά. Οι πιο δυνατοί κατάφεραν να κολυμπήσουν μόνοι τους ως το καράβι μας. Στην πρώτη βάρκα που επιτέθηκαν οι Λίβυοι, όλοι οι μετανάστες έπεσαν στο νερό και γλίτωσαν.Στην δεύτερη βάρκα, οι Λίβυοι ήταν πιο βίαιοι και σημάδευαν απευθείας τους ανθρώπους, παρόλ αυτά ένας Μαροκινός αψήφησε τα όπλα και πήδηξε στη θάλασσα μόνος του χωρίς σωσίβιο. Οι Λίβυοι τον παράτησανε να πνιγεί μην κάνοντας καμιά ενέργεια διάσωσης. Όταν πλησιάσαμε να τον περισυλλέξουμε, άρχισαν να τον ζητάνε πίσω και ο άνθρωπος κρεμόταν απο τα σχοινιά του φουσκωτού μας και μας εκλιπαρούσε "σας παρακαλώ μην αφήσετε να με πάρουν". Προσπαθήσαμε να διαπραγματευτούμε λέγοντας "μόνο ένας είναι, μόνο ένας, σας παρακαλούμε αφήστε μας να τον πάρουμε" και τελικά υποχώρησαν. Ο άνθρωπος μας φίλαγε τα χέρια κι έκλαιγε από χαρά όταν ανέβηκε στο φουσκωτό μας. Καθώς οι Λίβυοι οδηγούσαν τη βάρκα προς τα λιβυακά νερά είδαμε από μακρυά άλλους 4 ανθρώπους να βουτάνε για να γλιτώσουν, ευτυχώς τους μάζεψε το διασωστικό της Iuventa. Τους υπόλοιπους, 100 περίπου, τους πήραν πίσω στη Λιβύη.Οι ναυαγοί μας είπαν ότι οι λιμενικοί τους έκλεψαν και τους πήραν ό,τι πολύτιμο είχαν πάνω τους. Μας είπαν επίσης ότι άρχισαν να βουτάνε στη θάλασσα όταν τελείωσαν οι σφαίρες του τύπου με το καλάσνικοφ, αλλιώς "θα μας σκότωναν σα μύγες αν βουτούσαμε νωρίτερα". Ένας από αυτούς τους κατσαπλιάδες με τα καλάσνικοφ ήταν ξεκάθαρα υπό την επήρεια ναρκωτικών."Προτιμώ να πεθάνω στη θάλασσα από το να γυρίσω στη Λιβύη". Αυτή η φράση ήταν στο στόμα όλων των ναυαγών που οι περισσότεροι άλλωστε έχουν ήδη αποπειραθεί 2-3 φορές να δραπετεύσουν από την κόλαση της Λιβύης. Κάθε φορά το λιβυακό λιμενικό τους γυρνούσε πίσω και τους παρέδιδε σε κάποια από τις χιλιάδες συμμορίες της Λιβύης για να πουληθούν ξανά σαν δούλοι ή να βασανιστούν εκ νέου για απόσπαση χρημάτων από τις οικογένειές τους. Δεν υπάρχει μετανάστης που να έχει περάσει απο την Λιβύη και να μην έχει απαχθεί, βασανιστεί ή βιαστεί από τις αναρίθμητες συμμορίες και πολιτοφυλακές που κάνουν κουμάντο στη χώρα.Αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους εξοπλίζει και χρηματοδοτεί η Ε.Ε. για να αναχαιτίζουν τις βάρκες και να επιστρέφουν όλους τους πρόσφυγες στην κτηνωδία των λιβυακών στρατοπέδων συγκέντρωσης, υλοποιώντας την συμφωνία της Μάλτας που υπογράφηκε τον Φλεβάρη 2017 και περιλαμβάνει άφθονη χρηματοδότηση στις λιβυακές συμμορίες για το μπλοκάρισμα της μετανάστευσης.http://www.bbc.com/news/world-europe-38850380Το γεγονός ότι η επίθεση συνέβη σε διεθνή ύδατα σε συνδυασμό με την παντελή απουσία των αρχών δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Την ώρα που η Frontex, ιταλικές αρχές και μίντια επιτίθενται ανηλεώς στις διασωστικές ΜΚΟ, την ίδια ώρα εξοπλίζουν το λιβυακό λιμενικό για να τις αντικαταστήσει.Παρά τις ακραίες συνθήκες, καταφέραμε να μεταφέρουμε με ασφάλεια 1004 ανθρώπους στο καράβι, νούμερο ρεκόρ στα χρονικά του Aquarius. Ανάμεσα τους και ενα νεογέννητο μωρό 2 εβδομάδων και ως εκ θαύματος κανένας νεκρός. Δυστυχώς, προχθες σε άλλη διάσωση που ενεπλάκη το διασωστικό της MOAS, 34 άνθρωποι πνίγηκαν μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά. Χθες αποβιβάσαμε όλους τους ανθρώπους στο Σαλέρνο της Ιταλίας το οποίο είναι 3 μέρες ταξίδι από τη Λιβύη μια και οι αρχές έχουν κλείσει όλα τα λιμάνια της Σικέλιας λόγω της Συνόδου των G7.ΥΓ. Το βίντεο είναι από την ιταλική τηλεόραση Italian RAI TV που ήταν στο καράβι την ώρα της διάσωσης..http://www.rai.it/dl/RaiTV/programmi/media/ContentItem-0de81b2b-0a4c-497b-a02b-a298054d4616.html23-24 May 2017. Another 2 days of complete mayhem in the Mediterranean.3500 rescued people in two days, amid gunshots, violent interception by the Libyan coastguard, hundreds of people in the water and 34 confirmed dead so far. While we were conducting a rescue in international waters, the EU-funded and trained Libyan coast guard attacked the people we were rescuing, and with the use of gunshots, threats and beatings committed a repatriation action completely illegal under international law.Everything started on the morning of Tuesday 23 May when we were informed of an approaching rubber boat with 120 people towing another crowded migrant boat; a sign that the second boat had already been under attack earlier in Libyan waters and had their engine stolen. Soon after, several other boats appeared on the horizon. There were only 3 NGO rescue vessels in the area since most of the authority vessels have withdrawn from the area over the last 1,5 months.We proceeded to the rescue but it was clear that we would very quickly be overwhelmed by the thousands of people in distress around us. After calls for aid, the Italian coastguard responded that they could only be there after 10 hours. This never happened. Instead two Libyan coastguard vessels appeared: one small speedboat and one larger vessel with 4 mounted machine guns on it. The large vessel approached the operations in progress at high speed, creating large waves and causing great danger to those extremely fragile and terribly overcrowded rubber boats. Fortunately we had already distributed lifejackets to almost everybody .Shortly after, they started using the machine guns firing in an unknown direction, creating panic. Two of them boarded one of the migrant boats pointing their guns at people, beating them and threatening their lives. Another series of gunshots was then heard, as the coastguards used their kalashnikov for crowd control while starting to drive the migrants back to Libya. In response, people began jumping frantically to the sea to save themselves. We followed them at a close distance and started picking them up one by one. There were more than 70 people in the water around us shouting for help as they were being carried away by the waves. Some of them managed to swim up to the Aquarius and thankfully, there were no casualties or direct injuries.On the first boat that the Libyan coast guard raided, they were unsuccessful in turning people back to Libya as almost all the migrants jumped into the sea and were rescued by us and the other NGO RIBs. At their second attempt to intercept the Libyans became much more aggressive, yet one Morrocan man defied the guns and jumped overboard without even wearing a lifejacket. The Libyans just ignored him and continued driving towards Libya, letting him drown in the sea. As soon as we rescued him they approached us and asked to take him back. The man was begging us "don’t let them take me", and we negotiated with them "please, its only one person, let us take care of him”. Finally they accepted and left him with us. He was crying out of joy when he realized he made it out of Libya.As the Libyans were driving the boat back to Libya we saw 4 more people jumping, and were all rescued by the Iuventa RIB. The rest, around 100 migrants, were brought back to Libya.All the migrants testified that the libyan coastguards stole their phones, money and other belongings.They also told us that they only started jumping when the bullets from the Kalashnikovs had finished otherwise "they would have killed us like flies"One of the coastgurds was clearly under the influence of drugs."I prefer to die in the sea than go back to Libya".These are the exact words of almost every migrant. Many of them have already attempted 2-3 times to escape Libya and every time the libyan coastguard returned them back and delivered them into the hands of one of the hundreds of armed gangs involved in kidnapping, detention and extortion of migrants. There is simply no migrant who passed through Libya and had not been tortured, raped or jailed in one of the countless official or private holding points run by militias and mafias. Libya is a huge concentration camp.European Union not only does not say a word against this Nazi-style camps but in fact is funding them and sees them as part of the European plan against immigration. They are funding and training the Libyan coastguard on how to intercept boats and return migrants back to Libya, implementing the Malta agreement (February 2017) which includes 200 million euro to this criminal libyan coastguard for its anti-immigration service.http://www.bbc.com/news/world-europe-38850380The fact that we were in international waters together with the total absence of any places European vessel around leaves no doubt of the complicity of the EU in the Libyan coastguard operations. At the same time that the E.U. authorities keep attacking the rescue NGO s, they are appointing the libyans as the on-scene rescue commanders, gradually planning to replace us with the libyan coastguard. Their official statement is that they train them on how to combat smugglers and carry out rescue operations. The truth is that under the pretext of "rescue" they are turning boats back and returning the people to the hell of the detention centres with the blessing and connivance of Europe.Despite the chaos, we were able to safely bring 1,004 people, including a two-week-old baby, on board the Aquarius, and yesterday we disembarked them in Salerno.Unfortunately, in other rescue conducted by the rescue vessel of MOAS, on Wednesday 24 May, 34 people confirmed dead, including many children.The video is from the Italian RAI TV who were on board the Aquarius during the rescues. http://www.rai.it/dl/RaiTV/programmi/media/ContentItem-0de81b2b-0a4c-497b-a02b-a298054d4616.htmlhttp://sosmediterranee.org/1004-people-rescued-operations-disrupted-by-gunshots/?lang=enhttp://www.msf.org/en/article/msf-accuses-libyan-coastguard-endangering-people%E2%80%99s-lives-during-mediterranean-rescue

Pubblicato da Iasonas Apostolopoulos su Sabato 27 maggio 2017

«Η Διακήρυξη της Μάλτας άλλαξε πολλά πράγματα. Το κλίμα στην Ιταλία ήταν πλέον πολύ διαφορετικό. Καθημερινά στην ιταλική τηλεόραση αποκαλούσαν τις ΜΚΟ «τα ταξί της θάλασσας», λέγοντας οτι λειτουργούνε ως πόλος έλξης. Δημιουργώντας υποψίες για τις πηγές χρηματοδότησης αυτών των Οργανώσεων. Δόθηκε πολύ εξουσία στο λιμενικό της Λιβύης, το οποίο έγινε ακόμα πιο βίαιο. Έλεγαν οτι η Λιβύη είναι ασφαλές μέρος. Εγω το μόνο που ξέρω είναι οτι πρόκειται για μια κόλαση. Όλοι όσους διέσωσα, μου είπαν οτι προτιμούν να πεθάνουν παρά να επιστρέψουν στην Λιβύη. Όλες οι γυναίκες με το που επιβιβάζονταν στο διασωστικό μας, μας ζητούσαν το ίδιο πράγμα: ένα τεστ εγκυμοσύνης. Είχαν πέσει όλες θύματα βιασμού. Οι άντρες είχαν πουληθεί ως σκλάβοι, μέχρι 4 και 5 φορές ο καθένας. Όλοι όσοι έφευγαν απο αυτή τη χώρα, ήταν σε άθλια ψυχολογική και σωματική κατάσταση».

« Παρόλα αυτά και μέχρι τα τέλη του Οκτώβρη του 2017, οι βάρκες συνέχιζαν ακόμα να φτάνουν. Μετά φαίνεται οτι οι Ιταλοί χρηματοδότησαν τις διάφορες παραστρατιωτικές ομάδες για να σταματούν τους μετανάστες. Το λιμενικό της Λιβύης δεν ήταν σε θέση να το κάνει απο μόνο του. Αυτή η δυναμική οδήγησε σε έναν νέο πόλεμο ανάμεσα στις διάφορες φράξιες, για το ποιός ελέγχει τους μετανάστες και παίρνει τα χρήματα. Έτσι λοιπόν και οι αναχωρήσεις μειώθηκαν δραματικά».

«Τα προβλήματα για τις ΜΚΟ ξεκίνησαν τον Μάιο του 2017. Η ιταλική κυβέρνηση δημοσίευσε έναν Κώδικα Δεοντολογίας, ο οποίος περιόριζε κατά πολύ τις επιχειρήσεις στη θάλασσα. Σε αυτόν προβλεπόταν επίσης, οτι μετά τη διάσωση τα πλοία θα πρέπει να κατευθύνονται αμέσως προς την Ιταλία και να επιτρέπουν την επιβίβαση των ιταλικών σωμάτων ασφαλείας σε αυτά. Το Juventa αρνήθηκε να τον υπογράψει και μετά απο ένα μήνα το πλοίο κατασχέθηκε απο τις αρχές. Η περίπτωση του Juventa χρησιμοποιήθηκε για να φοβηθούνε και οι υπόλοιπες ΜΚΟ, οι οποίες πράγματι υπέγραψαν τον Κώδικα. Τον Αύγουστο του 2017 το λιμενικό της Λιβύης ανακοίνωσε την ενεργοποίηση περιοχής έρευνας και διάσωσης, εντός 8 ν.μ απο τις ακτές της χώρας».

«Και έτσι η Ιταλία, αναγνωρίζοντας τις λιβυκές αρχές αποποιήθηκε των ευθυνών της και οποιασδήποτε υποχρέωσης διάσωσης. Κάθε φορά που εντοπίζαμε μια βάρκα, επικοινωνούσαμε με το Κέντρο Έρευνας και Διάσωσης της Ρώμης, το οποίο λίγους μήνες νωρίτερα συντόνιζε τις επιχειρησείς. Πλέον όμως μας παρέπεμπε στους Λίβυους καθότι τα περιστατικά αυτά δεν τους αφορούσαν. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, το πολεμικό πλοίο Andrea Doria να συνδράμει σε 2 περιστατικά το λιμενικό της Λιβύης, τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2017. Εντοπίζανε τις βάρκες με τους μετανάστες και βοηθούσαν τους Λίβυους να τους επιστρέψουν πίσω στην Λιβύη».

« Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα. Οι αφίξεις μειώθηκαν ακόμα περισσότερο. Οι Λίβυοι έγιναν ακόμα πιο βίαιοι. Τον Μάρτιο του 2018, η Pro Activa Open Arms αρνήθηκε να παραδώσει τους διασωθέντες στους Λίβυους. Μια εβδομάδα αργότερα, το διασωστικό πλοίο κατασχέθηκε. Στα διασωστικά Sea Eye, Sea Watch και Lifeline, η Μάλτα απαγόρευσε τον απόπλου για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Κατηγορούνται δηλ. γιατί δεν επέτρεψαν στους Λίβυους να επιστρέψουν πίσω στην Λιβύη τους διασωθέντες. Το καλοκαίρι του 2018, στην κεντρική Μεσόγειο επιχειρούσε μόνο το Aquarius. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, είχε μόλις ξεκινήσει και η πολιτική των κλειστών λιμανιών. Μετά απο μια μεγάλη επιχείρηση διάσωσης, το Aquarius υποχρεώθηκε να κατευθυνθεί προς το λιμάνι της Βαλένθια στην Ισπανία, όπου και αποβίβασε τελικά τους διασωθέντες. Ένα πλοίο με 630 επιβάτες και σε άσχημες συνθήκες, χωρίς επαρκές φαγητό και νερό και με τον Ερυθρό Σταυρό που φρόντιζε για τον ανεφοδιασμό του σε τρόφιμα».

«Τον Αύγουστο του 2018, το Γιβραλτάρ αφαίρεσε την σημαία χώρας απο το πλοίο των ΓχΣ και Sos Mediterranée, με το πρόσχημα οτι δεν σεβάστηκαν το προβλεπόμενο πρωτόκολλο έρευνας και διάσωσης, γιατί δεν παρέδωσαν τους μετανάστες στους Λίβυους. Μετά απο μια στάση στο λιμάνι της Μασσαλίας, το πλοίο – αυτή τη φορά με σημαία Παναμά- ξεκίνησε για μια νέα αποστολή τον Σεπτέμβριο του 2018, η οποία όμως διήρκησε μόλις 20 ημέρες. Ο Παναμάς απέσυρε τη σημαία, δηλώνοντας δημόσια οτι δέχθηκε απειλές απο τις ιταλικές αρχές. Η νέα κυβέρνηση συνεργασίας της Ιταλίας των Di Maio – Salvini, είχε εκφράσει την πρόθεση της να αποκλείσει απο τα ιταλικά λιμάνια όλα τα πλοία με σημαία Παναμά, αν η κεντροαμερικανική χώρα δεν υιοθετούσε αμέσα μέτρα κατά του Αquarius. Πλέον καμιά χώρα δεν επιθυμεί να επιτρέψει στο Aquarius να φέρει τη σημαία της. Ούτε καν η Ελβετία, στην οποία ζητήθηκε επισήμως μετά απο μια μεγάλη εκστρατεία στην οποία συγκεντρώθηκαν χιλιάδες υπογραφές, ακόμα και γνωστών καθηγητών Πανεπιστημίων, καλλιτεχνών και ηθοποιών. Σε όλα αυτά, προστέθηκε ακόμα ένα λιθαράκι, ύστερα απο την εισαγγελική έρευνα για την δήθεν παράνομη μεταφορά αποβλήτων. Κατηγορίες οι οποίες κατέπεσαν στο Εφετείο της Κατάνιας (Σικελία), στις αρχές Φλεβάρη».

« Εγω εντωμεταξύ ήμουνα στο Νότιο Σουδάν. Τον Απρίλιο του 2018 ολοκλήρωσα τις αποστολές μου με τα διασωστικά πλοία και επέστρεψα για 2 μήνες στην Ελλάδα. Εκείνο το διάστημα οργάνωνα πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις γύρω απο το θέμα, μιλούσα σε συνελεύσεις και στην τηλεόραση, διατηρώντας επαφές τόσο με το κίνημα όσο και με πιο θεσμικά πρόσωπα. Ήμουν ο μόνος Έλληνας με μια τέτοια εμπειρία. Γι’αυτό και με καλούσαν παντού. Μετά βρέθηκα στο Νότιο Σουδάν για 4 μήνες, όπου, με τους ΓχΣ στήσαμε ένα νοσοκομείο μέσα στη ζούγκλα. Η κανονική μου ιδιότητα, είναι αυτή του πολιτικού μηχανικού. Επέστρεψα για λίγο πίσω και ξαναέφυγα για 4 μήνες για να ολοκληρώσουμε το πρότζεκτ του νοσοκομείου. Παρέμεινα στο Νότιο Σουδάν μέχρι τον Φεβρουάριο του 2019».

Mediterranea

« Για τη Μediterranea έμαθα μόλις αυτή ξεκίνησε τις επιχειρήσεις. Όταν επέστρεψα απο το Νότιο Σουδάν, έμαθα οτι θα επέστρεφε και πάλι στη θάλασσα και οτι έψαχνε ανθρώπους με εμπειρία. Έκανα αίτηση και με πήρανε. Ήμουν πάνω στο πλοίο, όταν στις 18 Μαρτίου διασώσαμε 39 ανθρώπους».

«Ξεκινώντας και πάλι τις διασώσεις στην θάλασσα και μετά απο ένα μήνα, αντιλήφθηκα οτι το πλαίσιο είναι εντελώς διαφορετικό. Οι διασώσεις είναι πλέον αυτο-διαχειριζόμενες. Δηλ. οι μόνοι που επιχειρούμε είμαστε εμεις. Οι πολίτες. Και επιχειρούμε με ίδια μέσα. Καταφέραμε να εντοπίσουμε εκείνη τη βάρκα χάρη στο Alarm Phone και το Moonbird (ΣτΜ: διασωστικό αεροσκάφος της Sea Watch). Το λιμενικό της Ιταλίας και της Μάλτας σταμάτησαν τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης, να συντονίζουν τις επιχειρήσεις. Δεν τους νοιάζει πλέον καθόλου για τον κόσμο που πνίγεται. Είμαστε μόνο εμεις. Αυτοδιαχειριζόμενες και πιο πολιτικές διασώσεις. Υπάρχει πλέον ένας διαρκής πόλεμος σε στεριά και θάλασσα. Απο το ανθρωπιστικό κομμάτι, έχει παραμείνει κάτι λίγο. Αφού όταν διασώζεις ανθρώπους στην θάλασσα, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για την πολιτική σύγκρουση. Αυτό που χρειάζεται όμως να προσέξουμε, είναι οτι η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης δεν αφορά μόνο στις ΜΚΟ, αλλά τους πάντες. Απο τους ψαράδες, μέχρι και τους πλοιάρχους των εμπορικών πλοίων, οι οποίοι κινδυνεύουν εξίσουν να κατηγορηθούν».

« Αυτό θα πρέπει να σταματήσει. Πιστεύω οτι μόνο ένα κίνημα όπως το Mediterranea μπορεί να το πετύχει. Γιατί έχει πολιτική σχέση με τους αγώνες, τις συλλογικότητες και τις συνελεύσεις. Γι’αυτό τον λόγο άλλωστε θέλησα να συμμετάσχω σε αυτή την αποστολή με το Mar Jonio. Δεν με απασχολούν οι κίνδυνοι. Δεν φοβόμαστε γιατί γνωρίζουμε οτι έχουμε το δίκιο και το δίκαιο με το μέρος μας. Είναι πραγματικά αδιανότητο να κινδυνεύει να συλληφθεί κάποιος, επειδή διέσωσε ανθρώπους οι οποίοι διαφορετικά θα είχαν πνιγεί. Δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Δεν γίνεται να το δεχτούμε αυτό το πράγμα. Η κατάσταση είναι απίστευτη και αισχρή. Θα πρέπει όλοι να κάνουμε κάτι για να σταματήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα».